ဧျပီေလနဲ႔အပိုင္းအစမ်ား

ဧျပီေလနဲ႔ အပိုင္းအစမ်ား
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါသာ
ဒါဟာ၀ဠ္ေၾကြးပါလို႔ သေဘာမထားမိရင္
ေခ်စရာမလိုသလို
ေၾကစရာလဲ မရွိေတာ့ဘူး
ထိရွမိခဲ့တဲ့ တစ္သက္စာ
ေဟာဒီ အိမ္မက္မွာလဲ
အဖာအေထးရာေတြနဲ႔ပါပဲ။
စၾကၤ့လက္မွတ္နဲ႔ ဂစ္တာၾကိဳး
အဲဒီေတးသြားမွာ
ၾကယ္ေၾကြေကာက္တဲ့လက္ဟာ
ငါ့သီခ်င္း
ေနာက္ဆံုးလႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ သက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔
ေလွာ္ကားကအျပန္ မိုးေရထဲမွာ
လိမၼာျခင္းေတြနဲ႔ ငါအရင္းအနွီးမလုပ္ခ်င္ဘူး ။
လက္ယက္ေခၚစရာ မလိုေအာင္
အလြမ္းကလဲ
အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ပြင့္ၾကတယ္
ရာဟုေထာင့္က ဆုေတာင္းသံ
ဓါးစာခံ သက္သက္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ထဲကသစ္ရြက္ေခ်ာက္
ဧျပီမွာတိုက္တဲ့ေလက
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာကိုပါ
ရိုက္ထုပ္လိုက္ၾကတယ္။ ။

ပ်ံသန္းျခင္း

ပ်ံသန္းျခင္း
ဟိုးအေ၀း ဘုရားေက်ာင္းဆီက
ဆုေတာင္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားတယ္
နွင္းေတြက်တဲ့ ရက္စြဲကစလို႔
ငါ့အတြက္ မိုးခိုစရာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး
လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္
မိုးျခိမ္းသံ သက္သက္
အဲဒီတန္ဆာပလာေတြနဲ႔
မုတ္သံုရဲ့ တဖက္မွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွည္ရွည္တပ္ျပီး
အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကိုဆယ္ယူဖို႔
လိုအပ္သေလာက္ အေႏြးဓါတ္ ထည့္ခဲ့ပါ
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဆုေတာင္းသံၾကား
ရာသီစက္၀ိုင္းတစ္ပတ္
ငါ့အသက္နဲ႔ ထပ္ျပီး
ေကာင္းကင္၏ အစြန္အဖ်ားဆီ ။ ။

စိတ္ကူးယဥ္အေရာင္

ေမွာ္ဆရာရဲ႔ မ်က္လွည့္ပြဲမွာ
တေစၦတစ္ေကာင္ပါလာတယ္
ေရျပင္မွာဆြဲထားတဲ့ အရုပ္
ေလထဲမွာေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္
အဲဒီအရိပ္ေတြရဲ့ အျပင္ကိုေရာက္ဖို႔
တံခါးမရွိတဲ့အခန္းကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ေခါက္ခဲ့ရတယ္..
လိပ္တစ္ေကာင္ရဲ့ အခြံ႔
ခဏငွားၾကည့္တယ္
ၾကာၾကာမခံပါဘူး
မီးအိမ္လည္း ျငိမ္းသြားေရာ..

အတိတ္ေတြက အေနာက္ဆီသြားျပီး
အနာဂါတ္ေတြ ေရွ႕က်လာတယ္
ရွင္သန္ျခင္းထဲမွာ ေမွ်ာပါလာရင္း
ငါ့ပန္းခင္းလည္း လန္းလန္းလာတယ္
ၾကယ္ေလးရဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ ။ ။

ျပင္ဦးလြင္ညေန

ျမိဳ႕ အ၀င္မွုာ
ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔
ေစတီေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္္ရင္း
ေအးစိမ့္္စိမ့္ ေတာင္ေပၚရန႔ံက ဆီးၾကိဳတယ္ ။

ဓားတစ္လက္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္၊
မင္းသံုးပါးရဲ့အားေတြ စိမ့္ခနဲ ၀င္တိုက္ေတာ့
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဇာတိေသြးေတြ ရုန္းၾကြေစတယ္၊
ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့ ။

အမ်ားျပည္သူသံုးတဲ့
ခံုတစ္လံုးပဲလိုတာ ၊ ဒီမွာထိုင္နွိပ္လိုက္
လိုရာေရာက္တယ္ ၊
ေနေရာမိုးပါကာထားေပမယ့္
သူ႔မ်က္နွာကို မကာနုိင္ေသးတဲ့
ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ တယ္လီဖုန္းေတြက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ။

ဘီးသံုးလံုးကို ဖိုခေနာင့္ဆိုင္လိုက္တယ္
ဂဏန္းသြားမဟုတ္ပဲ အလ်ားလိုက္ေရႊ႕ေနတဲ့
လြန္္းပ်ံယာဥ္ေတြက ဥဒဟို
နီးလာလိုက္ ေ၀းသြားလိုက္ ၊
“ ျမိဳ့မ “ နဲ႔ “ ခ်ယ္ရီလြင္ “ က အန္ခ်လိုက္တဲ့ လူေရစီးေခ်ာင္းေတြက
မီးခိုးလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ လီဗာေတြဆြဲ ၾကတယ္ ။

သူ႔ရဲ့လက္တံက အေရွ႕ကိုလား အေနာက္ကိုလား
သူကိုယ္တိုင္မသိတဲ့ နာရီစင္က ရင့္က်တ္ေနတယ္ ၊
ညေစ်းမွာေတာ့ ထပ္တစ္ရာေပါ့
ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ မေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ အခ်ိန္တန္ေတာ့
ထုတ္ကုန္ေတြလည္းေရာင္းမေလာက္ဘူး ၊
တုတ္ထိုးစားေနတဲ့ ေကာင္မေလးက
မုန္႔ဟင္းခါးအရည္ေတာင္းတယ္
မုန္႔လင္မယားမွာ ခုပဲျပဳတ္မပါေတာ့ဘူး ၊
တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုင္ထဲမွာက အလုပ္ရွုပ္ျပရင္း လူလံုးပါျပတယ္ ၊
အခ်ိန္က်ေတာ့ သူလဲပဲ ခံုဆြဲျပီးထြက္ထိုင္တယ္ ၾကံဳသလိုေပါ့
ဒါေပမယ့္ ဒံေပါက္ကေတာ့ ေရာင္းမကုန္တဲ့ပစၥည္း ။

ေနမင္းၾကီးလည္း အေၾကာဆန္႔ေတာ့
မ်က္လံုးေတြက လမ္းမေပၚမွာ ေမွ်ာေနတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က ခ်ိဳသာတဲ့အျပံဳးနဲ႔ လိုက္ဆယ္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရမၼက္ၾကီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဆယ္လိုက္တယ္ ။။

အေရာင္အဆင္း

တစ္ေန႔တစ္ေန႔
အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းသလို
ေမြးျမဴေနရတဲ့ အတၱ တခ်ိဳ႕။

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း
တြဲဖက္စားသံုးေနရတဲ့
အထီးက်န္မႈနဲ႔အလြမ္း တခ်ိဳ႕။

မၾကာခဏ
ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းထုတ္ပစ္ရတဲ့
ပ်င္းရိမႈ တခ်ိဳ႕။

တစ္ခါတစ္ရံ
မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့
ကံဆိုးမႈ တခ်ိဳ႕။

စိတ္လိုလက္ရ
အယ္လ္ကိုေဟာနဲ႔
ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ ည တခ်ိဳ႕ နဲ႔
ကံၾကမၼာဆိုတာက
လွန္ၾကည့္ခြင့္မရတဲ့
ေမွာက္ဖဲ တစ္ခ်ပ္ ။ ။

ကြ်န္ေတာ့္အဘိဓါန္

ဘာေၾကာင့္မို႔
ကြ်န္ေတာ့္္ၾကမွ
မေတာ္တဆ ၾကရတာလဲ
အႏႈတ္အသိမ္း
အရမ္းျမန္တယ္။

မရည္ရြယ္ပဲ
ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္ဆိုေပမယ့္
ရည္ရြယ္တိုင္းလဲ
လြဲတတ္တာခ်ည္းပဲ ။

တိုက္စားခံရတာျခင္းအတူတူ
ကြ်န္ေတာ္အတြက္ကေတာ့
လဲရင္ျပန္ထ ၊ အဲဒါဘဝပဲ ။

အေရျပားေအာ္သံ

ေ၀ဒနာနဲ႔ခ်က္လုပ္တဲ့

ဒဏ္ရာရ အလြမ္းေတြမွာ

အပိုဆိုတာမပါဘူးေလ

ငါဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒါပါပဲ …

ပြင့္ဖတ္ေတြျခံ့ရံျပီး

လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့

ပန္းတစ္ပြင့္အတြက္

အနားသတ္တစ္ခုရဖို႔ ရင္ေလးတယ္..

ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္လို႔

ျပင္လိုက္တိုင္း

ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေသေသသြားၾကတာ

ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္မတင္ပါဘူး

ခက္တာက

ဘယ္သူကိုမဆို ခြင့္လႊတ္တတ္ေနေတာ့

အဲဒီလိုရက္ေတြမ်ိဳးမွာ

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မြန္းက်ပ္ေနေတာ့တာပဲ ။ ။

ေတြးမိသမွ် ခ်ေရးၾကည့္ျခင္း

ေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းက

ၾကက္ဥအစရွာမရသလိုနဲ႔

ေ၀လီေ၀လင္းအထိ တစ္ေယာက္တည္း ညဥ့္နက္

တကယ္က

ကၽႊန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခုန္ခုန္ခ်ေနတာ …

စိတ္နဲ႔သရုပ္ေဖာ္ေနတဲ့

မေ၀းေသးတဲ့ အတိတ္မွာ

မေၾကေသးတဲ့ အေၾကြးက

ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္

ေရာက္ေရာက္လာတတ္တာ ဆိုးတယ္…

ဒီမွာလည္း အဆင္ေျပပါတယ္

အေမေနေကာင္းရဲ႕လား

အိမ္မွာေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား …

ဘယ္လိုအေတြးနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့

ကြ်န္ေတာ္ဦးေခါင္းလည္း

တစ္ေန႔တစ္ေန႔

မေရရာမွု႔ ေတြၾကားမွာပဲ

တ၀ဲလည္ေနတယ္ဗ်ာ ။ ။

ရင္ညိဳးပန္း

ပူမယ္မွန္းသိရက္

၀င္တိုးမိခဲ့တဲ့

ငါ့ရဲ႕ေတာင္ပံေတြကို

ရုိက္မခ်ိဳးရက္ဘူး ။

ေအးစက္စက္နဲ႔

အရသာကင္းမဲ့တဲ့

အလြမ္းေတြကိုပဲ

ျမိန္ေရယွက္ေရ ငါစားသံုးခဲ့ပါတယ္ ။

ဘယ္ဇကာနဲ႔ စစ္ခ်ရမလဲ

ၾကင္နာမွု႔အားက

တအားနာက်င္တယ္ ။

စူးရွတဲ့ ရနံ႔နဲ႔တင္

ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္းသြားမယ္ဆိုရင္

အဲဒီပန္း

အခုပဲ ပြင့္လိုက္ပါ ။ ။

( 4.6.06 )

ရာဟုမေလး

ရာဟုမေလးေရ…

ဖုန္းဆိုးေျမ လယ္ယာေတာကို

ဘယ္လိုအစြမ္းနဲ႔ထြန္ယက္လိုက္တာလဲ

ပန္းေတြအနွံ႔ပဲ

ရနံ႔နဲ႔တင္ မူးေမ့သြားတယ္

အၾကင္နာ ဆိုတာ

၀ယ္တိုင္းလည္းမေရာင္း

ေတာင္းတိုင္းလည္းမရ

တကယ္တမ္းက်ေတာ့

မ်က္လံုးထဲ ပိုးေကာင္၀င္သလိုပဲ

အခံရခက္တယ္

အဘိဓါန္လွန္ေလွာလို႔ မရဘူး ။

ရာဟုမေလးေရ…

ငါ့အေၾကာင္းငါ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ခင္မွာပဲ

ငါ့ရဲ႕သင္ခန္းစာမွာ နင့္နာမည္ပါလာတယ္

ခက္လိုက္တဲ့ပုစၦာ

အခုထိကို အေျဖရွာမရဘူး

နင့္ရယ္သံေအာက္က ခဏေလာက္လြတ္ေျမာက္ခ်င္တာ

ငါ့ေတးသြားနဲ႔ငါ အေျပးျပိဳင္ေနရတာေမာလို႔

အေတြးဆိုတာကေတာ့

ပုန္းစရာကိုေနရာမရွိေတာ့ဘူး

တစ္ခါတစ္ေလ

ရင္ထဲမွာ တေစၦေျခာက္တာခံရတယ္

ရဟတ္စီးရသလိုပဲ ေအးကနဲ စိမ့္ကနဲ

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္

ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔

ေရငတ္ေနတတ္တယ္ ။

ရာဟုမေလးေရ ….

ေရာ႔ - အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ေလွာ္တတ္

အဲဒါ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက ကဗ်ာ

အဲဒါ ငါ့ရဲ႕၀တ္ရုံလြာ

နင့္ရဲ႕လက္နဲ႕သာ ပြတ္သတ္လိုက္ပါ ။ ။

23.5.2006

Tuestay Day